دوهزارسال پیش افلاطون گفت :«تمام یادگیری ها دارای یک زیر بنای عاطفی هستند». از آن زمان تاکنون دانشمندان، پژوهشگران و فیلسوفان زیادی درجهت اثبات یانفی نقش احساسات ،مطالعات زیادی انجام داده اند. از اواخر سال ١٩٩٥ هوش عاطفی (هیجانی) به عنوان یک موضوع و بحث داغ مطرح شد. جدا از استقبال گسترده برخی از دانشمندان در بخش عمده ای از قرن بیستم، در حقیقت ریشه های تاریخی این حوزه گسترده را می توان در قرن نوزدهم جستجو نمود. در اینجا لازم است متواضعانه فعالیت های علمی دانشمندان بزرگی چون چارلز داروین را ارج گذاریم زیرا وی اولین بار در سال ١٨٣٧ میلادی موضوع هوش عاطفی را مطرح کرد و در سال ١٨٧٢ اولین اثر معروف خود را منتشر نمود. برای مثال سال ها قبل از ظهور روش شناسی آماری و بدون بهره گیری از رایانه های سریع امروزی، داروین اثبات نمود که ابراز عواطف در رفتار سازگارانه افراد نقش اساسی ایفا می کند. این یافته به عنوان اصل مهم هوش عاطفی تا به امروز مورد قبول صاحب نظران بوده است.